พระสุตตันตปิฎกไทย: 19/33/142 143 144 145 146      
      สุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
      
     
 
    
        
          
            		         อัตตสัมปทาสูตรที่ ๒
		    อัตตสัมปทาเป็นนิมิตแห่งอริยมรรค
 [๑๔๒] ... คือ ความถึงพร้อมแห่งตน ฯลฯ
		           จบ สูตรที่ ๑๑
		         ทิฏฐิสัมปทาสูตรที่ ๒
		    ทิฏฐิสัมปทาเป็นนิมิตแห่งอริยมรรค
 [๑๔๓] ... คือ ความถึงพร้อมแห่งทิฏฐิ ฯลฯ
		           จบ สูตรที่ ๑๒
		       อัปปมาทสัมปทาสูตรที่ ๒
		  ความไม่ประมาทเป็นนิมิตแห่งอริยมรรค
 [๑๔๔] ... คือ ความถึงพร้อมแห่งความไม่ประมาท ฯลฯ
		           จบ สูตรที่ ๑๓
		     โยนิโสมนสิการสัมปทาสูตรที่ ๒
		  โยนิโสมนสิการเป็นนิมิตแห่งอริยมรรค
 [๑๔๕] สาวัตถีนิทาน. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อพระอาทิตย์จะขึ้นสิ่งที่ขึ้นก่อน สิ่งที่
ขึ้นก่อน สิ่งที่เป็นนิมิตมาก่อน คือ แสงเงินแสงทอง สิ่งที่เป็นเบื้องต้น เป็นนิมิตมาก่อน
เพื่อความเกิดแห่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ของภิกษุ คือ ความถึงพร้อมแห่งการกระทำไว้
ในใจโดยแยบคาย ฉันนั้นเหมือนกัน ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันภิกษุผู้ถึงพร้อมแห่งการกระทำไว้
ในใจโดยแยบคาย พึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ จักกระทำให้มาก
ซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘.
 [๑๔๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุผู้ถึงพร้อมด้วยการกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ย่อม
เจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ย่อมกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างไร
เล่า? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิมีอันกำจัดราคะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโทสะเป็น