พระสุตตันตปิฎกไทย: 14/309/637      
      สุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์
      
     
 
    
        
          
            นานัตตสัญญาโดยประการทั้งปวง  นี้ทิศที่  ๔  ย่อมเข้าวิญญาณัญจายตนะอยู่ด้วย  ใส่ใจว่า  วิญญาณ
หาที่สุดมิได้  เพราะล่วงอากาสานัญจายตนะโดยประการทั้งปวง  นี้ทิศที่  ๕  ย่อมเข้าอากิญจัญญายตนะ
อยู่ด้วยใส่ใจว่า  ไม่มีสักน้อยหนึ่ง  เพราะล่วง  วิญญาณัญจายตนะโดยประการทั้งปวง  นี้ทิศที่  ๖
ย่อมเข้าเนวสัญญานาสัญญายตนะ  อยู่  เพราะล่วงอากิญจัญญายตนะโดยประการทั้งปวง  นี้ทิศที่  ๗
ย่อมเข้าสัญญา  เวทยิตนิโรธอยู่  เพราะล่วงเนวสัญญานาสัญญายตนะโดยประการทั้งปวง  นี้ทิศที่  ๘
ดูกรภิกษุทั้งหลาย  บุรุษที่ควรฝึก  อันตถาคตผู้อรหันตสัมมาสัมพุทธสอนให้วิ่งย่อมวิ่งไปได้
ทั่วทั้ง  ๘  ทิศดังนี้  ข้อที่เรากล่าวดังนี้ว่า  ศาสดานั้นเราเรียกว่าสารถีฝึก  บุรุษที่ควรฝึก  ยอดเยี่ยม
กว่าอาจารย์ผู้ฝึกทั้งหลาย  นั่นเราอาศัยเหตุดังนี้  กล่าวแล้ว  ฯ
	พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระภาษิตนี้แล้ว  ภิกษุเหล่านั้นต่างชื่นชมยินดี  พระภาษิตของ
พระผู้มีพระภาคแล  ฯ
				จบ  สฬายตนวิภังคสูตร  ที่  ๗
					_______________