พระสุตตันตปิฎกไทย: 19/300/1247 1248      
      สุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
      
     
 
    
        
          
            อบรมจิตให้สว่างอยู่ ย่อมเจริญอิทธิบาทอันประกอบด้วยวิริยสมาธิ ... จิตตสมาธิ ... วิมังสา
สมาธิและปธานสังขารดังนี้ว่า วิมังสาของเราจักไม่ย่อหย่อนเกินไป ไม่ต้องประคองเกินไป ฯลฯ
ตถาคตมีใจเปิดเผย ไม่มีอะไรหุ้มห่อ อบรมจิตให้สว่างอยู่ ตถาคตมีฤทธิ์มากอย่างนี้ มีอานุภาพ
มากอย่างนี้ เพราะได้เจริญ ได้กระทำให้มากซึ่งอิทธิบาท ๔ เหล่านี้แล.
 [๑๒๔๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนึ่ง ตถาคตย่อมแสดงอิทธิฤทธิ์ได้หลายอย่าง คือ คน
เดียวเป็นหลายคนก็ได้ หลายคนเป็นคนเดียวก็ได้ ฯลฯ ใช้อำนาจทางกายไปตลอดพรหมโลกก็ได้
เพราะได้เจริญ ได้กระทำให้มากซึ่งอิทธิบาท ๔ เหล่านี้.
 [๑๒๔๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนึ่ง ตถาคตย่อมกระทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ
อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เพราะ
ได้เจริญ ได้กระทำให้มากซึ่งอิทธิบาท ๔ เหล่านี้.
		     (พึงให้อภิญญาทั้ง ๖ พิสดาร)
		           จบ สูตรที่ ๑๑
		        จบ อโยคุฬวรรคที่ ๒
		           ----------
		       รวมสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ
     ๑. มรรคสูตร         ๒. อโยคุฬสูตร       ๓. ภิกขุสุทธกสูตร
     ๔. ผลสูตรที่ ๑        ๕. ผลสูตรที่ ๒       ๖. อานันทสูตรที่ ๑
     ๗. อานันทสูตรที่ ๒     ๘. ภิกขุสูตรที่ ๑      ๙. ภิกขุสูตรที่ ๒
    ๑๐. โมคคัลลานสูตร    ๑๑. ตถาคตสูตร.
		          -----------