พระสุตตันตปิฎกไทย: 11/195/281 282 283

สุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
เล่ม 11
หน้า 195
๓. กลิ่นที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยจมูก ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก ประกอบ ด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ ๔. รสที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยลิ้น ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก ประกอบ ด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ ๕. โผฏฐัพพะที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยกาย ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก ประกอบด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ
[๒๘๑] คติ ๕ อย่าง ๑. นิรยะ
[นรก] ๒. ติรัจฉานโยนิ
[กำเนิดดิรัจฉาน] ๓. ปิตติวิสัย
[ภูมิแห่งเปรต] ๔. มนุสสะ
[มนุษย์] ๕. เทวะ
[เทวดา]
[๒๘๒] มัจฉริยะ ๕ อย่าง ๑. อาวาสมัจฉริยะ
[ตระหนี่ที่อยู่] ๒. กุลมัจฉริยะ
[ตระหนี่สกุล] ๓. ลาภมัจฉริยะ
[ตระหนี่ลาภ] ๔. วัณณมัจฉริยะ
[ตระหนี่วรรณะ] ๕. ธัมมมัจฉริยะ
[ตระหนี่ธรรม]
[๒๘๓] นีวรณ์ ๕ อย่าง ๑. กามฉันทนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือ ความพอใจในกาม] ๒. พยาปาทนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความพยาบาท] ๓. ถีนมิทธนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความที่จิตหดหู่และเคลิบเคลิ้ม] ๔. อุทธัจจกุกกุจจนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความฟุ้งซ่านและรำคาญ] ๕. วิจิกิจฉานีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความสงสัย]