พระสุตตันตปิฎกไทย: 11/195/281 282 283
สุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
๓. กลิ่นที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยจมูก ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก ประกอบ
ด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ
๔. รสที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยลิ้น ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก ประกอบ
ด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ
๕. โผฏฐัพพะที่จะพึงรู้แจ้งได้ด้วยกาย ซึ่งน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าชอบใจ น่ารัก
ประกอบด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ฯ
[๒๘๑] คติ ๕ อย่าง
๑. นิรยะ
[นรก]
๒. ติรัจฉานโยนิ
[กำเนิดดิรัจฉาน]
๓. ปิตติวิสัย
[ภูมิแห่งเปรต]
๔. มนุสสะ
[มนุษย์]
๕. เทวะ
[เทวดา] ฯ
[๒๘๒] มัจฉริยะ ๕ อย่าง
๑. อาวาสมัจฉริยะ
[ตระหนี่ที่อยู่]
๒. กุลมัจฉริยะ
[ตระหนี่สกุล]
๓. ลาภมัจฉริยะ
[ตระหนี่ลาภ]
๔. วัณณมัจฉริยะ
[ตระหนี่วรรณะ]
๕. ธัมมมัจฉริยะ
[ตระหนี่ธรรม] ฯ
[๒๘๓] นีวรณ์ ๕ อย่าง
๑. กามฉันทนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือ ความพอใจในกาม]
๒. พยาปาทนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความพยาบาท]
๓. ถีนมิทธนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความที่จิตหดหู่และเคลิบเคลิ้ม]
๔. อุทธัจจกุกกุจจนีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความฟุ้งซ่านและรำคาญ]
๕. วิจิกิจฉานีวรณ์
[ธรรมที่กั้นจิต คือความสงสัย] ฯ