พระสุตตันตปิฎกไทย: 20/141/479
สุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต
เป็นใหญ่ ควรมีสติเที่ยวไป คนที่มีโลกเป็นใหญ่ ควรมีปัญญาและ
เพ่งพินิจและคนที่มีธรรมเป็นใหญ่ ควรเป็นผู้ประพฤติโดยสมควรแก่
ธรรม มุนีผู้มีความบากบั่นอย่างจริงจัง ย่อมจะไม่เลวลง อนึ่ง บุคคลใด
มีความเพียร ข่มขี่มาร ครอบงำมัจจุ ผู้ทำที่สุดเสียได้แล้ว ถูกต้อง
ธรรมอันเป็นที่สิ้นชาติ บุคคลผู้เช่นนั้น ย่อม เป็นผู้รู้แจ้งโลก มี
เมธาดี เป็นมุนี ผู้หมดความทะยานอยากในธรรมทั้งปวง ฯ
_____________________________
รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ
๑. พรหมสูตร ๒. อานันทสูตร
๓. สาริปุตตสูตร ๔. นิพพานสูตร
๕. หัตถกสูตร ๖. ทูตสูตร
๗. ราชสูตรที่ ๑ ๘. ราชสูตรที่ ๒
๙. สุขุมาลสูตร ๑๐. อธิปไตยสูตร ฯ
_____________________________