สุตันตปิฎกไทย

- หน้า 207 -

เพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมาทิฐิสัมมาวาจาย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมาสังกัปปะ สัมมา กัมมันตะย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมาวาจา สัมมาอาชีวะย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมากัม มันตะสัมมาวายามะย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมาอาชีวะ สัมมาสติย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มี สัมมาวายามะ สัมมาสมาธิย่อมเพียงพอ แก่บุคคลผู้มีสัมมาสติสัมมาญาณะย่อมเพียงพอแก่บุคคล ผู้มีสัมมาสมาธิ สัมมาวิมุติย่อมเพียงพอแก่บุคคลผู้มีสัมมาญาณะ จบสูตรที่ ๙ อาสวสูตร

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการนี้ อันบุคคลเจริญแล้วทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ธรรม ๑๐ประการเป็นไฉน คือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะสัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมา สมาธิ สัมมาญาณะ สัมมาวิมุติดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการนี้แล อันบุคคลเจริญ แล้ว ทำให้มากแล้วย่อมเป็นไปเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ฯ จบสูตรที่ ๑๐ จบปัจโจโรหณีวรรคที่ ๒ _______________ รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ ๑. อธรรมสูตรที่ ๑ ๒. อธรรมสูตรที่ ๒ ๓. อธรรมสูตรที่ ๓ ๔. อาชินสูตร ๕. สคารวสูตร ๖. โอริมสูตร ๗. ปัจโจโรหณีสูตรที่ ๑ ๘. ปัจโจโรหณีสูตรที่ ๒ ๙. ปุพพังคสูตร ๑๐. อาสวสูตร ฯ

---