| สัทธรรมลำดับที่ : 607 |
| ชื่อบทธรรม : -นิทเทศ ๑๑ ว่าด้วย ผู้ดับตัณหา--จบ--นิทเทศ ๑๒ ว่าด้วยอาการดับแห่งตัณหา |
| เนื้อความทั้งหมด :-นิทเทศ ๑๑--ว่าด้วย ผู้ดับตัณหา--จบ--นิทเทศ ๑๒ ว่าด้วยอาการดับแห่งตัณหา--มี ๖๑ เรื่อง)--อาการดับแห่งโลก--ภิกษุ ท. ! ความดับแห่งโลก เป็นอย่างไรเล่า ?--ภิกษุ ท. ! เพราะอาศัยตาด้วย รูปด้วย จึงเกิดจักขุวิญญาณขึ้น ; การประจวบพร้อม (แห่งตา + รูป + จักขุวิญญาณ) ทั้ง ๓ อย่างนั้น จึงเกิดมีผัสสะ ; เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดมีเวทนา ; เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงเกิดมีตัณหา ; เพราะความดับด้วยความจางคลายไปโดยไม่เหลือแห่งตัณหา นั้นแหละ จึงมีความดับแห่งอุปาทาน ; เพราะความดับแห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ ; เพราะความดับแห่งภพ จึงมีความดับแห่งชาติ ; เพราะความดับแห่งชาติ, ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส และอุปายาส จึงดับไม่เหลือ. ความดับไม่เหลือแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนั้น ย่อมมีได้ด้วยอาการ อย่างนี้.--ภิกษุ ท. ! นี้คือความดับแห่งโลก.--(ในกรณีที่เกี่ยวกับอายตนะภายในที่เหลืออีก ๕ อย่าง ก็มีข้อความอย่างเดียวกันกับในกรณีของตาอย่างข้างบนนี้).- |
| อ้างอิงสุตันตปิฎก : - สฬา. สํ. 18/108/157. |
| อ้างอิงบาลีสุตันตปิฎก : - สฬา. สํ. ๑๘/๑๐๘/๑๕๗. |
| ลำดับสาธยายธรรม : 42 |
| อ้างอิงภาษาบาลี เล่ม/หน้า/ข้อ : เสนอและยืนยัน |
| อ้างอิงภาษาไทย เล่ม/หน้า/ข้อ : เสนอและยืนยัน |
|
